ZEGARSKI WITOLD, prorektor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
WITOLD AUGUSTYN STANISŁAW ZEGARSKI (16 IV 1920 Gdańsk-Wrzeszcz – 25 II 1999 Gdańsk), lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z interny, profesor i prorektor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn doktora Teofila Zegarskiego (17 XII 1884 Grabowo (Kociewie) – 15 XII 1936 Gdynia), nauczyciela, dyrektora gimnazjum w Gdyni, działacza polonijnego w II Wolnym Mieście Gdańsku (nie przyjął oferowanego mu wiosną 1922 stanowiska pierwszego dyrektora Gimnazjum Polskiego) i Jadwigi (17 X 1890 Jabłowo koło Starogardu Gdańskiego – 5 I 1969 Gdynia) z domu Ziegert, brat Marii (10 XII 1916 Heidelberg – 26 XI 1992 Sopot), Ireny Jadwigi (23 II 1918 Heidelberg – 28 VII 2019 Gdynia) i Edwarda (18 V 1922 Toruń – 1 V 1946 Gdynia).
Dzieciństwo spędził w Gdyni-Orłowie. W latach 1926–1930 uczęszczał do Szkoły Podstawowej w Gdyni-Kolibkach, następnie do gimnazjum i liceum ogólnokształcącego jezuitów w Gdyni-Orłowie, maturę uzyskał w 1939. Po wybuchu II wojny światowej wraz z bratem Edwardem został aresztowany przez Niemców i osadzony w obozach przejściowych dla Polaków w Gdyni i w Nowym Porcie. Zwolnieni dzięki staraniom rodziców, 20 IV 1940 ponownie aresztowani, do kwietnia 1945 przebywali w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen-Oranienburg.
W Gdańsku od 1945, podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej (AL) w Gdańsku. Od 1950 pracował w I Klinice Chorób Wewnętrznych AL, początkowo w charakterze wolontariusza, po semestrze jako asystent. W 1951 ukończył studia, w 1953 zrobił specjalizację I stopnia z interny. W 1958 awansował na stanowisko starszego asystenta, rok później uzyskał specjalizację II stopnia z interny. W 1961 na podstawie dysertacji Zachowanie się żelaza w surowicy krwi u ludzi w zatruciu ołowiem (promotor Marian Górski) doktor nauk medycznych, awansował na stanowisko adiunkta. W 1963 przebywał na stażu naukowym w berlińskim Instytucie Medycyny Pracy w Klinice Chorób Zawodowych. W 1968, na podstawie dorobku i rozprawy Wpływ doświadczalnego zatrucia ołowiem na wątrobę, doktor habilitowany nauk medycznych. W 1969 wyjechał na trzymiesięczny staż naukowy do Clinici del Lavoro w Mediolanie, od 1970 docent. W 1972 został ordynatorem Oddziału Ostrych Zatruć w I Klinice Chorób Wewnętrznych AMG, późniejszej I Kliniki Chorób Wewnętrznych i Ostrych Zatruć. W latach 1972-1981 pełnił funkcję prorektora do spraw lecznictwa i szkolenia podyplomowego AMG. W 1977 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1980-1990 pełnił funkcję kierownika I Kliniki Chorób Wewnętrznych i Ostrych Zatruć AMG. Od 1988 profesor zwyczajny. W 1990 przeszedł na emeryturę.
Zajmował się zagadnieniami z dziedziny toksykologii, m.in. klinicznej, przemysłowej i doświadczalnej. Autor Ostre zatrucia lekami. Inne leki (w: Toksykologia kliniczna, Warszawa, 1988); Wczesne i późne powikłania oraz śmiertelność w ostrych zatruciach tlenkiem węgla (Warszawa, 1987); Ostre zatrucia (w: Choroby wewnętrzne, Gdańsk, 1978). Był polskim prekursorem zastosowania hemoperfuzji w leczeniu pacjentów z ostrymi zatruciami. Opracował własną technologię produkcji kolumny hemoperfuzji, przeprowadził jej próby biologiczne, a całość opatentował.
Był członkiem m.in.: Towarzystwa Internistów Polskich (od 1992 członek honorowy), Rady Naukowej Instytutu Medycyny Pracy w Przemyśle Włókienniczym i Chemicznym w Łodzi (w latach 1981–1989), Rady Naukowej Instytutu Medycyny Morskiej i Tropikalnej w Gdyni, Polskiego Towarzystwa Medycyny Pracy (od 1981 członek honorowy), Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Toksykologicznego (w latach 1994–1996), Rady Wyższego Szkolnictwa Medycznego. Był członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację i radnym Dzielnicowej Rady Narodowej Gdańsk–Wrzeszcz (1958–1961) i Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku (1973–1976). Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Zdrowia i Opieki Społecznej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku i przewodniczącego Okręgowego Sądu Lekarskiego.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1986), Medalem Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Medalami 30-lecia (1975), 40-lecia (1985) i 50-lecia (1995) Akademii Medycznej w Gdańsku, odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1970), „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1970), „Za Szczególne Zasługi dla Rozwoju Bydgoszczy” (1974), „1000-lecia Państwa Polskiego” (1976), „Za Zasługi dla Rozwoju Województwa Słupskiego” (1979), „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1983). W 1975 wybrany przez czytelników „Głosu Wybrzeża” w Gdyni „Gdańszczaninem 30-lecia”.
Od 1951 żonaty był z Zofią z domu Chudyba, profesor Zakładu Histologii i Embriologii AMG, ojciec Joanny (ur. 1953), lekarki, Wojciecha (ur. 1954), chirurga i Katarzyny (ur. 1963), chemiczki i germanistki.
