ZIELENIEWSKI SŁAWOMIR, sportowiec, trener, działacz
| < Poprzednie | Następne > |
SŁAWOMIR ZIELENIEWSKI (16 IV 1914 Mierzwice, powiat łosicki nad Bugiem – 24 X 1994 Gdańsk), sportowiec (głównie pchnięcie kula, rzut młotem), trener, działacz sportowy. Ukończył gimnazjum w Sokołowie Podlaskim. Studiował w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie (później Akademia Wychowania Fizycznego).
Przed 1939 lekkoatleta warszawskich klubów: SKS Grażyna (1934–1935), AKS (1935) i Polonii (1936–1939). W 1934 w zimowych mistrzostwach Polski zdobył srebrny medal w pchnięciu kulą (12,86), w 1938 zajął czwarte miejsce na Mistrzostwach Polski w pchnięciu kulą, zdobył też w tej konkurencji wicemistrzostwo Warszawy. Do wybuchu wojny jego rekord życiowy w kuli wynosił 14,08. W Polonii Warszawa pełnił także funkcję trenera sekcji lekkoatletycznej. Od września 1938 pracował jako wojewódzki instruktor wychowania fizycznego w Kielcach, między innymi przygotowywał projekt utworzenia Kieleckiego Okręgowego Związku Lekkoatletyki.
W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej na Kielecczyźnie i Podlasiu (ps. Zgraja, Vis, Ran). W 1945 brał udział (jako niezrzeszony) w pierwszych po II wojnie światowej Mistrzostwach Warszawy, zajmując trzecie miejsce w skoku wzwyż (150 cm). Skierowany do Gdańska, od 7 VIII 1945 członek pierwszego Zarządu klubu sportowego Lechia Gdańsk i Okręgowego Związku Lekkoatletycznego (we wrześniu 1945 jego kapitan sportowy, w latach 1981–1984 i 1988–1992 – prezes). We wrześniu 1945, na zebraniu reaktywującym Polski Związek Lekkoatletyczny, wybrany został członkiem Komisji Rewizyjnej. Od 1951 zasiadał w składzie gdańskiej Wojewódzkiej Rady Trenerów Lekkoatletycznych. Jednocześnie do 1952 czynny zawodnik Lechii Gdańsk, m.in. podczas zimowych Mistrzostw Polski w 1946 i w 1947 zdobył srebrny medal w pchnięciu kulą, w 1950 i 1951 brązowy medalista. W rzucie młotem w 1950 i 1952 wicemistrz Polski, w 1953 mistrz Zrzeszenia Budowlani. Był mistrzem Wybrzeża w pchnięciu kulą (1948, 1949), w rzucie dyskiem (1949) i w rzucie młotem (1949, 1951, 1952). Reprezentant kraju i reprezentant Gdańska (między innymi w spotkaniu 7 IV 1946 Gdańsk – Olsztyn 58,5:50,5 drugi w pchnięciu kulą).
Równocześnie w latach 1945–1959 trener w Lechii Gdańsk, kierownik wyszkolenia w Wojewódzkim Ośrodku Szkolenia Sportowego, od 1952 nauczyciel, zastępca dyrektora i kierownik Wydziału LA w gdańskim Technikum Wychowania Fizycznego, w Studium Nauczycielskim Wychowania Fizycznego, Wyższej Szkole Wychowania Fizycznego i Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu (AWFiS), od 1959 doktor (obrona na WSWF Wrocław, na podstawie pracy: Zmiany sił i mocy pod wpływem ćwiczeń dynamicznych i statycznych specjalnych), następnie trener klasy „S”, od 1972 docent gdańskiej AWFiS, w latach 1969–1972 prodziekan, w 1973–1975 dyrektor Instytutu Wychowania Fizycznego i Sportu. Jeden z animatorów powstania w Gdańsku (1956, przy Lechii Gdańsk) sekcji rugby.
W latach 1956–1969 trener polskiej kadry olimpijskiej i narodowej miotaczy. Jako trener uczestniczył w Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach (1956), Rzymie (1960), Tokio (1964), Meksyku (1968), Monachium (1972) i Moskwie (1980). Jako trener miotaczy uczestniczył w Mistrzostwach Europy w Sztokholmie (1958), Belgradzie (1962), Budapeszcie (1966) i Helsinkach (1970). Od 1 I 1977 na emeryturze. Od 1977 do 1992 prezes Gdańskiego Okręgowego Związku LA.
Wychowawca m.in. mistrza olimpijskiego w pchnięciu kulą Władysława Komara, olimpijczyka Stanisława Lubiejewskiego (rzut młotem), dyskobola Jerzego Klockowskiego, Jerzego Korcha (który już w 1954 odebrał mu rekord Wybrzeża w rzucie młotem – 49,91), Edmunda Antczaka i innych.
Autor podręcznika Pchnięcie kulą (1964), współautor (z Bogdanem Masłowskim) podręcznika Rzut młotem (1964), współautor (z Zygmuntem Szelestem i Ryszardem Żukowskim) skryptu Metodyki nauczania rzutów lekkoatletycznych (1976, 1988). Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżami Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krajowej, medalem „Za zasługi dla Polskiego Komitetu Olimpijskiego”, pośmiertnie medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018).
Żonaty z Eugenią (16 XII 1913 – 26 XI 1993 Gdańsk), ojciec Ewy po mężu Paszkowskiej i Tomasza. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. W latach 1999–2007 w Skórczu odbywał się memoriał jego imienia; od 2001 jego imię nosi stadion lekkoatletyczny przy AWFiS.
| Data i miejsce zawodów | Dyscyplina | Wyniki |
|---|---|---|
| 23–23 VII 1938 Warszawa | pchnięcie kulą (12,57 m) | IV miejsce |
| 29–30 IX 1945 Łódź | pchnięcie kulą (11,88 m) | brązowy medal |
| 2–3 III 1946 Olsztyn Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali) |
pchnięcie kulą (12,27 m) | wicemistrz Polski |
| 7–9 IX 1946 Kraków | pchnięcie kulą (12,91 m) | brązowy medal |
| 9 II 1947 Olsztyn Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali) |
pchnięcie kulą (12,63 m) | wicemistrz Polski |
| 10–11 VII 1948 Poznań | pchnięcie kulą (13,15 m) | V miejsce |
| 18–19 II 1950 Przemyśl Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali) |
pchnięcie kulą (13,26 m) | brązowy medal |
| 13–15 VIII 1950 Kraków | rzut młotem (47,16 m) | wicemistrz Polski |
| pchnięcie kulą (13,21 m) | IV miejsce | |
| 19 II 1951 Poznań Zimowe Mistrzostwa Polski (w hali) |
pchnięcie kulą (13,51 m) | brązowy medal |
| 9–16 IX 1951 Warszawa | pchnięcie kulą (13,54 m) | V miejsce |
| rzut młotem (43,78 m) | V miejsce | |
| 14–17 VIII 1952 Wrocław | rzut młotem (46,08 m) | wicemistrz Polski |
| Rok | Dyscyplina | Wyniki |
|---|---|---|
| 1947 | pchnięcie kulą (12,30 m) | wicemistrz Wybrzeża |
| skok w wzwyż (165 cm) | wicemistrz Wybrzeża | |
| 1948 | pchnięcie kulą (12,83 m) | mistrz Wybrzeża |
| 1949 | pchnięcie kulą (12,48 m) | mistrz Wybrzeża |
| rzut dyskiem (36,40 m) | mistrz Wybrzeża | |
| rzut młotem (38,36 m) | mistrz i rekordzista Wybrzeża | |
| 1951 | rzut młotem (46,45 m) | mistrz Wybrzeża |
| pchnięcie kulą (12,99 m) | wicemistrz Wybrzeża | |
| 1952 | rzut młotem (46,10 m) | mistrz Wybrzeża |
| pchnięcie kulą (12,99 m) | III miejsce | |
