ZIMMERMANN ROMAN, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
ROMAN ZIMMERMANN (15 V 1905 Lwów – 18 IX 1994 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Kazimierza, absolwenta Uniwersytetu Lwowskiego, polonisty, dyrektora Gimnazjum Męskiego w Rohatyniu i Seminarium Nauczycielskiego w Samborze, i Jeremii z domu Szechowicz. W 1923 absolwent Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczego w Samborze. W 1932 ukończył Wydział Mechaniczny (oddział elektryczny) Politechniki Lwowskiej, inżynier elektryk, w latach 1931–1933 zatrudniony był na tej uczelni. Od 1934 do września 1939 pracował jako inżynier ruchu w Dziale Technicznym Rozgłośni Polskiego Radia we Lwowie.
Po wybuchu II wojny światowej z pracownikami Polskiego Radia ewakuowany został ze Lwowa do Rumunii i do Francji. Od 9 kwietnia do 1 września 1940 służył we Francji, pod Paryżem, w Wojskach Łączności, prowadził akcję kulturalno-oświatową w Clermont-Ferrand, zaangażowany był w przerzut żołnierzy polskich do Anglii. Od 2 IX 1940 do 5 II 1942 przebywał w obozie jenieckim w Livron, od kwietnia 1942 pracował w laboratorium elektrofizycznym na Uniwersytecie w Clermont-Ferrand, od maja 1945 do lipca 1946 był tamże przedstawicielem Polskiego Czerwonego Krzyża.
Do Polski powrócił w sierpniu 1946, początkowo mieszkał w Krakowie, następnie (1946–1951) pracował w Szkole Inżynierskiej w Poznaniu na stanowisku zastępcy profesora. Był organizatorem laboratorium i Katedry Radiotechniki na Wydziale Elektrycznym. Jednocześnie w latach 1946–1949 był członkiem Izby Przemysłowo-Handlowej w Poznaniu. W Gdańsku od 1952, do 1976 pracował na PG. Od 1959 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny). Na Wydziale Łączności PG (od 1967 Wydział Elektroniki) był w latach 1952–1954, 1960–1962 i 1964–1967 prodziekanem, w 1952–1955 kierownikiem Katedry Podstaw Telekomunikacji, w 1956–1965 Katedry i Zakładu Miernictwa Telekomunikacyjnego, od 1966 do 1969 Katedry i Zakładu Miernictwa i Elementów Elektronicznych. W latach 1965–1970 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku. Od 1976 na emeryturze.
Autor publikacji z dziedziny elektroniki, elektryki, miernictwa i elektromedycyny, w tym sześciu monografii, m.in. Pomiary naprężeń i drgań metodami elektrycznymi (Warszawa 1959), Przyrządy pomiarowe radiotechniki (Warszawa 1962) i skryptu Telewizja (Poznań 1951). Autor wspomnień Mój pamiętnik od roku 1905 do 1994 (Gdańsk 1996 – z rękopisu przygotowała Florentyna Zimmermannowa, opracował Kazimierz Orzechowski).
W latach 1982–1990 należał do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, w latach 1990–1994 do Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych (zob. organizacje kombatanckie na PG). Odznaczony m.in. francuskim Krzyżem Ruchu Oporu (1946), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976), Krzyżem Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie (1995). Żonaty był z Florentyną z domu Szweda (2 IV 1912 Poznań – 5 III 2002 Gdańsk). Pochowani na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Księga jubileuszowa 40-lecia Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej 1952–1992, t. 1, Gdańsk 1992, s. 187–188.
