FISZBACH TADEUSZ, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ RUDOLF FISZBACH (ur. 4 XI 1935 Dobraczyn, województwo lwowskie, obecnie Ukraina), I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Gdańsku, dyplomata, wykładowca akademicki. Pochodzi z rodziny robotniczej, syn Rudolfa, mechanika w fabryce kalafonii i terpentyny hrabiego Dzieduszyckiego, i nauczycielki Bronisławy z domu Banach. Od sierpnia 1945 z rodziną w Kartuzach, gdzie ukończył liceum (1952). Po maturze przez rok pracował w mleczarni w Kartuzach. Absolwent Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie (1957), Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy Komitecie Centralnym Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (KC PZPR) oraz zaocznie Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie (1971). Magister ekonomii i od 1977 doktor inżynier nauk technicznych.
Po studiów pracował między innymi w zakładach mleczarskich w Elblągu, awansując od majstra do kierownika technicznego zakładu. Działacz Związku Młodzieży Polskiej. Od 1958 członek PZPR, a od 1963 zatrudniony w aparacie partyjnym. Sekretarz Komitetu Powiatowego (KP) PZPR w Elblągu (1964–1968), I sekretarz KP PZPR w Tczewie (1968–1971), sekretarz do spraw nauki, oświaty i kultury KW PZPR w Gdańsku (1 II 1971 – 17 V 1975), I sekretarz KW PZPR w Gdańsku (17 V 1975 – 8 I 1982). W grudniu 1970, jako I sekretarz KP PZPR w Tczewie, zwrócił uwagę partyjnych decydentów osobistym udziałem w uspokojeniu sytuacji w mieście, dzięki czemu nie doszło tam do zamieszek.
W okresie sprawowania przez niego funkcji partyjnych w Gdańsku dużo inwestowano, między innymi Port Północny, Rafineria Gdańska, 40-kilometrowa obwodnica Trójmiasta ( obwodnice) łącząca Pruszcz Gdański z Gdynią-Chylonią. Sygnatariusz porozumienia gdańskiego z 31 VIII 1980. W czasie legalnego funkcjonowania NSZZ „Solidarność” opowiadał się za dialogiem ze związkowcami. Uważany za przedstawiciela liberalnego skrzydła PZPR. Jako I sekretarz KW PZPR był przeciwny wprowadzeniu stanu wojennego, za co na początku 1982 odwołano go ze stanowiska i oddelegowano do pracy w dyplomacji.
Radca ambasady polskiej w Helsinkach i w Oslo. Poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1976–1980, 1980–1985), wicemarszałek sejmu kontraktowego (1989–1991). W lipcu 1989 rozważany przez działaczy Solidarności, w tym Lecha Wałęsę, jako ewentualny kandydat na prezydenta Polski zamiast Wojciecha Jaruzelskiego. Z propozycji nie skorzystał. Założyciel w 1990 Polskiej Unii Socjaldemokratycznej, w 1991 bezskutecznie ubiegał się o mandat posła na Sejm RP. W latach 2001–2005 ambasador Rzeczypospolitej Polskiej na Łotwie. Następnie prowadził zajęcia z dyplomacji w Wyższej Szkole Międzynarodowych Stosunków Gospodarczych i Politycznych w Gdyni.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972), Krzyżem Komandorski OOP (2014), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1979), łotewskim Orderem Trzech Gwiazd III klasy (2005), portugalskim Orderem Infanta Henryka II klasy (1976), Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Krzyżem „Za Zasługi dla ZHP”, Medalem księcia Mściwoja II (2008), odznaczeniem im. Janka Krasickiego, odznaką Związku Łotewskich Stowarzyszeń Narodowo-Kulturalnych im. Ity Kozakiewicz.
