NOÉ LUDWIG, profesor Technische Hochschule Danzig
| < Poprzednie | Następne > |
LUDWIG NOÉ (NOË) (3 X 1871 Zweibrücken, Palatynat – 19 IV 1949 Zug (Szwajcaria)), przemysłowiec, polityk, profesor Technische Hochschule Danzig (THD). Pochodził z rodziny hugenockiej, osiadłej w 1691 w Palatynacie. Syn mistrza stolarskiego Ludwiga (1845-1929) i Karoliny z domu Schankenberger. Brat Hermana Noé. Absolwent szkoły średniej (Oberrealschule) w Zweibrücken i Technische Hochschule w Karlsruhe. Pracował w Dinglerschen Maschinenfabrik w Zweibrücken, od 1898 w Dieselmotorenfabrik w Augsburgu, od 1901 w Hanomag Hannoversche Lokomotivfabrik w Hanowerze, od 1905 w stoczni Friedrich Krupp Germaniawerft w Kilonii. Od 1909 dyrektor w Ascherslebener Maschinenfabrik w Aschersleben. W latach 1916-1917 m.in. wraz z Williamem II Heerleinem Lindleyem, budował w ZSRR wodociąg w Baku.
W latach 1919–1937 profesor zwyczajny THD, w latach 1921-1922 dziekan Wydziału Maszynoznawstwa i Elektrotechniki. Jednocześnie w latach 1919–1921 dyrektor główny (cywilny) Fabryki Karabinów (w 1921 bronił jej przed upadkiem, sugerując możliwość szybkiego przestawienia produkcji na cele pokojowe), Stoczni Cesarskiej i współzarządzający Stocznią Schichaua. Od 1929 dyrektor generalny międzynarodowej spółki akcyjnej International Shipbuilding and Engineering Co Ltd. (Międzynarodowe Towarzystwo Budowy Okrętów i Maszyn) ( Stocznia Gdańska). W latach 20. XX wieku był akcjonariuszem spółki wydawniczej Ottona Juliusa Kafemanna (wydającej m.in. „Danziger Zeitung”).
Od 1920 do 1921 wchodził w skład Senatu II Wolnego Miasta Gdańska (WMG) z ramienia Deutsche Demokratische Partei (DDP), odpowiedzialny był za przedsiębiorstwa miejskie; złożył mandat po roku ze względu na nadmiar obowiązków zawodowych. Był konserwatywno-liberalnych zapatrywań politycznych, przedstawicielem WMG w Lidze Narodów w Genewie. Podczas wizyty w Gdańsku w lutym 1929 premiera RP Kazimierza Bartla odznaczony został Orderem Odrodzenia Polski II klasy za zasługi w dążeniu do zacieśnienia gospodarczych związków WMG z Polską. 25 IV 1931 przekazał parafii św. Jakuba w Warszawie i sejmowej komisji budowy Świątyni Opatrzności Bożej cztery dzwony ufundowane i wykonane przez Stocznię Gdańską. W późniejszym czasie opowiadał się za powrotem Gdańska do Niemiec. W latach 1931-1933 był przewodniczącym rady Banku Gdańskiego ( Bank von Danzig). Po wizycie u Adolfa Hitlera w Obersalzburgu towarzyszył gaulaiterowi Gdańska Albertowi Forsterowi w lipcu 1938 podczas wizyty w Londynie; w okresie 1926–1939 konsul generalny Finlandii w II WMG.
W latach 1924–1927 członek zarządu Stowarzyszenia Inżynierów Niemieckich (Verein Deutscher Ingenieure, VDI). Członek zarządów Stowarzyszenia Niemieckich Producentów Maszyn (Verein Deutscher Maschinenbau-Anstalten, VDMA) oraz Towarzystwa Techniki Okrętowej (Schiffbautechnische Gesellschaft, STG).
W 1939 aresztowany przez Gestapo za utrzymywanie kontaktów z polskimi władzami. W 1940 zdymisjonowany z powodu żydowskiego pochodzenia żony Heleny z domu Marck. Mieszkał przy Werftgaße 6 (ul. Doki), od połowy lat 30-tych XX wieku właściciel tzw. willi Kafemana (zob. August Wilhelm Kafemann) w Sopocie przy Rickertstraße 21 (ul. Obrońców Westerplatte), w latach 1938–1942 mieszkał przy Langgasse 28 (ul. Długa). Po zakończeniu wojny popierał ideę wskrzeszenia Wolnego Miasta Gdańska, jednocześnie jednak zgłaszał władzom polskim (odrzuconą) chęć pomocy przy odbudowie gdańskich stoczni. W gdańskim procesie gauleitera Alberta Forstera obrona zamierzała wezwać go na świadka, na co nie wyrażono zgody. Zmarł na zawał serca w pociągu. Ojciec Marthy (ur. 1913), żony lekarza, hrabiego Joachima Ulryka von Zedtwitza z Wiednia.
