BEDNARCZYK STEFAN, profesor Politechniki Gdańskiej
STEFAN BEDNARCZYK (ur. 28 XI 1931 Samoklęski koło Lubartowa), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Jana i Marii, brat Tadeusza (30 VII 1925 – 2 III 1977 Gdańsk), absolwenta Wydziału Budowy Okrętów PG, pracującego w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku, kierownik Pracowni Technologicznej Stoczni Gdańskiej.
W 1951 zdał maturę w I Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Staszica w Lublinie. Od 1951 w Gdańsku, studiował na Wydziale Budownictwa Wodnego PG, w 1954 inżynier, w 1956 magister inżynier hydrotechnik, specjalność budownictwo śródlądowe. Od 1956 do emerytury w 2003 pracownik PG. Przebywając na stażu w Tuluzie (Francja), na Wydziale Nauk Ścisłych tamtejszego uniwersytetu obronił rozprawę doktorską Contribution à l'étude des oscillations secondaires dans les canaux découverts dotyczącą metody wyznaczania parametrów ruchu nieustalonego w kanałach energetycznych. Od 1968 doktor habilitowany na podstawie dorobku i monografii O kształcie i wielkościach fal translacyjnych wywołanych nagłą zmianą przepływu w kanałach otwartych i docent, od 1976 profesor nadzwyczajny (tytularny). Jednocześnie w latach 1971–1972 pracował w Instytucie Politechnicznym w Tuluzie, w 1981–1986 był profesorem w L’École Nationale Polytechnique d‘Alger (Algier, w Algierii), w 1988–1991 w L’Université des Sciences et de la Technologie d’Oran (Algieria). Na PG w latach 1969–1971 prodziekan Wydziału Budownictwa i Architektury, od 1975 do 1981 kierownik Zakładu Budownictwa Wodnego w Instytucie Hydrotechniki (na prawach Wydziału), w 1994–1999 kierownik Katedry Budownictwa Wodnego i Gospodarki Wodnej na Wydziale Inżynierii Środowiska, w 2000–2003 na Wydziale Budownictwa Wodnego i Inżynierii Środowiska.
Był doradcą naukowym przy budowanej elektrowni szczytowo-pompowej w Żarnowcu. Specjalista z zakresu hydroenergetyki, budownictwa wodnego, elektrowni wodnych, prowadził badania nad przepływami nieustalonymi i zjawiskami hydrodynamicznymi w elektrowniach wodnych. Opracował modele matematyczne ruchu fal translacyjnych w korytach otwartych i wymiany energii między wirnikiem maszyny hydraulicznej a strumieniem wody. Współtwórca dwóch patentów, autor m.in. skryptu w języku francuskim Hydrologie Generale (Oran 1991), współautor dwóch skryptów i podręczników w języku polskim, monografii Przepływy nieustalone w kanałach i rurociągach siłowni wodnych (Gdańsk 2020), artykułów publikowanych w: „Archiwum Hydrotechniki”, „Archiwum Hydrauliki”, „Gospodarce Wodnej”, „Inżynierii Morskiej i Geotechnice”, „Zeszytach Naukowych PG. Seria Budownictwo Wodne”. Zajmował się także historią PG, autor biogramów i wspomnień o wykładowcach w Księdze jubileuszowej 50-lecia Wydziału Hydrotechniki 1945–1995 (Gdańsk 1995) i wspomnień o profesorze Wacławie Balcerskim (w: Pionierzy Politechniki Gdańskiej, Gdańsk 2005).
Członek m.in. Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk, od 1991 Towarzystwa Elektrowni Wodnych, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Międzynarodowego Stowarzyszenia Badań Hydraulicznych (AIRH). W latach 1979–1981 członek Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do spraw Kadr Naukowych. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1976), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medalem Komisji Edukacji Narodowej, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1979), Medalem za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej (2002). W 2014 otrzymał tytuł Profesora Emeritusa PG. Żonaty z Elżbietą, pracowniczką Działu Socjalnego PG, kierowniczką Sekcji Świadczeń i Żywienia (zapomogi, pomoc materialna w darze dla pracowników PG).
Bibliografia:
Księga jubileuszowa 50-lecia Wydziału Hydrotechniki 1945–1995, Gdańsk 1999, s. 261.
Gapiński Szczepan, Politechnika Gdańska. Uczelnia i ludzie. Z kart historii Politechniki Gdańskiej. Ku przyszłości: Politechnika Gdańska uczelnia badawcza, Gdańsk 2022, s. 68.
Złota Księga Nauk Technicznych, red. Krzysztof Pikoń, Gliwice 2003, s. 21.
