BIAŁKO MICHAŁ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
MICHAŁ BIAŁKO (19 VI 1929 Baranowicze, województwo nowogródzkie, obecnie Białoruś – 1 VII 2020 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny informatyki, elektroniki, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Tadeusza (8 X 1895 – 4 XI 1984 Gdańsk) i Marii z domu Żełudziewicz (8 IV 1894 – 10 V 1981 Gdańsk). W okresie II wojny światowej w Pińsku i Wilnie, od 1945 w Tczewie. W 1949 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym o profilu matematyczno-fizycznym w Szczecinie.
Od 1949 do 1996 mieszkał w Gdańsku. Ukończył dwustopniowe studia wyższe na Wydziale Łączności PG: w 1953 – inżynier elektronik, w 1955 – magister inżynier. W latach 1953–2008 pracownik PG, od 1961 doktor (obrona na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej), w 1967 doktor habilitowany, od 1968 na stanowisku docenta, od 1972 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1977 profesor zwyczajny. W latach 1968–1973 prodziekan Wydziału Elektroniki, w 1969–1975 kierownik Zakładu Technologii Elementów i Układów Elektronicznych, który stworzył na PG, w 1973–1978 przewodniczący Rektorskiej Komisji do spraw Nauki, w 1975–1982 dziekan, w 1977–1979 dyrektor Instytutu Informatyki, w 1994–1997 kierownik Katedry Układów Elektronicznych, w tym samym czasie kierownik Studium Doktoranckiego na Wydziale Elektroniki Telekomunikacji i Informatyki PG. Od 1996 pracownik Politechniki Koszalińskiej.
Inicjator współpracy (od 1974) PG z Uniwersytetem w Karlsruhe. W latach 1982–1984 odbył staż naukowy na Uniwersytecie w Alabamie (USA). Doktor honoris causa Politechniki w Tuluzie (1995), PG (2008), Politechniki Koszalińskiej (2012).
Twórca szkoły naukowej z układów mikroelektronicznych analogowych oraz zastosowań metod sztucznej inteligencji do projektowania optymalizacji układów elektronicznych. Autor i współautor publikacji z zakresu elektroniki, sztucznej inteligencji, układów mikroelektronicznych, w tym monografii, m.in.: Układy mikroelektroniczne (Warszawa 1968). Twórca i współtwórca siedmiu patentów, między innymi: Układu wzmacniacza tłumika o transmitacji sterowanej cyfrowo z dużą rozdzielczością (1984). Twórca wdrożeń, m.in. żyratorów: pojemnościowych, indukcyjnych do zastosowań w bezindukcyjnych układach selektywnych, filtrów aktywnych III rzędu o małych wrażliwościach (jeden z nich nazwany został „Białko circuit” („obwód Białko”)).
Członek Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej do spraw Stopni i Tytułów Naukowych (1991–1993), członek korespondent Polskiej Akademii Nauk (od 1986), członek rzeczywisty Polskiej Akademii Nauk (PAN) (od 1998), Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk (od 1974), Komitetu Automatyki i Robotyki PAN (1991–2007) zastępca sekretarza naukowego oddział PAN Gdańsk (1989–1991), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (członek założyciel w 1961, w latach 1969–1971 wiceprzewodniczący oddziału gdańskiego), założyciel i pierwszy przewodniczący Koszalińskiego Towarzystwa Naukowego (1997–2003).
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1996), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2005), Medalem za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej (2005). Pochowany w rodzinnym grobie na cmentarzu Łostowickim.
Bibliografia:
Gapiński Szczepan, Absolwenci Politechniki Gdańskiej i ich osiągnięcia w dziedzinie elektrotechniki i elektroniki, Gdańsk 2020, s. 104–105.
Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, red. Lidia Becela, Warszawa 1989, s. 80.
