GAMSKI MIECZYSŁAW JERZY, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
MIECZYSŁAW JERZY GAMSKI (2 X 1913 Skołoszów, województwo podkarpackie – 20 I 1989 Gdańsk), lekarz, internista ze specjalizacją I (1951) i II stopnia (1951) w zakresie chorób wewnętrznych, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Był synem urzędnika państwowego Włodzimierza (10 V 1882 – 8 I 1962 Gdańsk) i nauczycielki Marii z domu Kapeckiej (7 II 1884 – 3 XII 1972 Gdańsk). Brat Stanisława i poległego w kampanii wrześniowej Zbigniewa (4 IX 1915 – 9 IX 1939).
Od 1919 uczęszczał do szkoły powszechnej w Przemyślu, od 1923 do lwowskiego Gimnazjum Klasycznego im. Jana Długosza. Po maturze w latach 1931–1937 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu im. Jana Kazimierza we Lwowie (UJK). Od 1937 do 1938 pracował na stanowisku lekarza pomocniczego w Klinice Chorób Wewnętrznych UJK, następnie był lekarzem w Szkole Podchorążych Sanitarnych w Warszawie. Od 1939 doktor nauk medycznych, podjął staż w Zakładzie Radiologii Instytutu Chirurgii Urazowej w Warszawie.
Uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939. W latach 1940–1941 był asystentem w Klinice Propedeutycznej Chorób Wewnętrznych Instytutu Medycznego we Lwowie, następnie od 1941 do 1946 lekarzem w Poliklinice Kolejowej we Lwowie. W 1946 został asystentem w II Klinice Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Wrocławskiego. Od 1951 doktor habilitowany, od 1954 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1973 profesor zwyczajny. W 1954 objął stanowisko kierownika I Kliniki Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Lublinie, od 1957 aż do przejścia na emeryturę w 1984 był kierownikiem III Kliniki Chorób Wewnętrznych AMG.
Równocześnie w okresie 1960–1982 pełnił funkcję wojewódzkiego konsultanta do spraw chorób wewnętrznych i kardiologii, od 1964 do 1970 był członkiem krajowego zespołu specjalistów kardiologii, od 1982 do 1989 członkiem krajowego zespołu specjalistów chorób wewnętrznych. W latach siedemdziesiątych XX wieku przebywał na stypendiach naukowych we Francji, Wielkiej Brytanii i Norwegii.
W badaniach zajmował się elektrokardiografią, endokrynologią i immunologią. W Polsce był prekursorem rehabilitacji pacjentów z chorobami układu krążenia oraz twórcą pierwszej w Trójmieście pracowni immunologicznej. Autor rozdziałów w podręcznikach dla studentów i lekarzy, m.in. „Nerwica sercowo-naczyniowa” (Terapia współczesna, pod redakcją Bolesława Złotnickiego, 1967), „Nerwice układu krążenia” (Klinika chorób wewnętrznych, t. 1, pod redakcją Edwarda Szczeklika, 1977). Redaktor czasopism naukowych „Kardiologia Polska” i „Acta Biologica et Medica Gedanensia”.
Od 1952 członek Polskiej Akademii Nauk, pracował m.in. w Komisji Terapii Kontrolowanej, Komitecie Terapii Doświadczalnej, Komisji Badań nad Lekiem, Komisji Nauk Farmaceutycznych, Komisji Biologii Nowotworów, Komisji Patofizjologii Krążenia i Krwi, Komisji Farmakologii Klinicznej oraz w Komitecie Terminologii przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Był członkiem rad naukowych Instytutu Farmakologii, Instytutu Immunologii oraz Instytutu Terapii Doświadczalnej we Wrocławiu, Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Wewnętrznej i Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Endokrynologicznego, Towarzystwa Internistów Polskich, Polskiego Towarzystwa Hematologów i Transplantologów. Należał do Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, w latach 1969–1971 przewodniczący Wydziału II Nauk Biologicznych i Medycznych, w 1971–1973 pierwszy wiceprezes. Był zwolennikiem etyki chrześcijańskiej w nauce.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), medalami „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1963 i 1984), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1985), Medalem 40-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1985), odznaką II stopnia Polskiego Czerwonego Krzyża (1963), odznaką za osiągnięcia i dokonania dla służby zdrowia (1960), odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1971), „Za Zasługi dla Gdańska” (1972). Po śmierci został wpisany do Księgi Honorowej Miasta Gdańska.
Czynnie uprawiał turystykę górską. Był żonaty z malarką Anną Staniszewską (22 X 1921 Kraków – 14 I 2017 Warszawa). Zmarł wskutek zatrucia czadem, pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
