JUNGIUS THEOPHILUS, kaznodzieja kościoła Bożego Ciała
| < Poprzednie | Następne > |
THEOPHILUS JUNGIUS (Junge) (1655 Gdańsk – 18 IV 1696 Gdańsk), kaznodzieja kościoła Bożego Ciała. Syn Johanna Jungiusa, m.in. kaznodziei w kościele św. Jakuba, i poślubionej mu 27 VIII 1662 w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) Anny Renner. Brat Emanuela i Benjamina, którzy odpowiednio 1 VI 1700 i 27 X 1707 wystarali się o potwierdzenie kupieckiego obywatelstwa Gdańska.
Brak go spisie uczniów przyjętych do gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, jednak w 1685 wraz z innymi gratulował wierszem rektorowi Samuelowi Schelwigowi uzyskanie w Wittenberdze doktoratu z teologii. Korzystając z finansowego wsparcia ze strony właśnie utworzonego stypendium Ehlerów (założonego w 1685 przez Carla Ehlera i jego siostrę Annę Elisabethę ku pamięci ojca, burmistrza Friedrich Ehler) 30 V 1685 (wraz z kolegą, gdańszczaninem Ephraimem Schmeichlem z Gimnazjum Akademickiego (zapisany do pierwszej klasy w lipcu 1673) immatrykulował się na studia teologiczne w Wittenberdze. 16 III 1690 zapisał się na dalsze studia w Rostocku. Po powrocie do Gdańska był 21 IV 1693 oponentem-wolontariuszem w dyspucie prowadzonej w Gimnazjum Akademickim pod kierunkiem Johanna Schultza Szoleckiego przez uzupełniającego wykształcenie studenta medycyny, gdańszczanina Benjamina Ewaldta. Od 15 XII 1693 do śmierci pastor kościoła Bożego Ciała.
Od 1694 żonaty był z Anną (1669 – pochowana 12 VIII 1718 w kościele NMP), córką adwokata książąt meklemburskich Lorenza Arndta Meinharda. Ojciec m.in. kaznodziei Johanna Karla. Pochowany 9 V 1696 w kościele Bożego Ciała, gdzie parafianie ufundowali mu portret (malarz nieznany), do 1945 wiszący w kościele, na ścianie południowo–zachodniej nawy północnej, następnie przechowywany był w Składnicy Konserwatorskiej w Gdańsku–Oliwie, od 1972 w Muzeum Narodowym w Gdańsku. Inskrypcja głosiła: Das Wort, das Du Gelehrt, der Geist, der Dich getrieben, Beredter Jungius, Du teurer Gottesmann, Die sollen Zeugen sein, tief in das Herz geschrieben, Dass Dein Name nimmermehr bei uns erlöschen kann (Słowo, którego nauczałeś, duch, który Tobą kierował, wymowny Jungiusie, drogi mężu Boży, niech będą świadkami zapisanymi głęboko w sercu, aby pamięć Twojego imienia nigdy w nas nie wygasła).
Bibliografia:
Album Academiae Vitebergensis, Bd. 7, s. 92; www.deutsche-digitale-bibliothek.de.
Die Matrikel der Universität Rostock, hrsg. Adolph Hofmeister, Bd. 3, Rostock 1893, s. 304.
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VI, s. 351, 386.
Drost Willy, Kunstdenkmäler der Stadt Danzig, Bd. 3, Stuttgard 1959, s. 249.
Jaśniewicz Aleksandra, Portret Petera Baystrupa, w: Gdańsk protestancki w epoce nowożytnej, t. II, Gdańsk 2017, s. 171.
Kotarski Edmund, Fundacje stypendialne w dawnym Gdańsku, w: Fundacje i fundatorzy w średniowieczu i epoce nowożytnej, red. Edward Opaliński i Tomasz Wiślicz, Warszawa 2000, s. 125.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 70.
Reinhold Hugo, Danzigs Inschriften, Daznig 1899, s. 33.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Bd. 3, 38.
