KIEŁPINO GÓRNE
| < Poprzednie | Następne > |
KIEŁPINO GÓRNE (Hoch Kelpin), osiedle domów jednorodzinnych w południowo-wschodniej części jednostki pomocniczej Kokoszki; granica południowa stanowi granicę administracyjną Gdańska. Nazwa od wyschniętego obecnie jeziora Kiełpino. Po raz pierwszy wzmiankowane w 1283, od 1338 z nadania komtura gdańskiego Ludeke von Essen 13 łanów trzymał tu Peter Littow. W następnych stuleciach własność szlachecka (w XVII wieku powstał tu pałac, obecnie wyremontowany), czasowo w posiadaniu mieszczan gdańskich: w 1648 Samuela Heyna, później Karla Stanisława Gralatha.
W 1860 wraz z przynależnymi doń przysiółkami Jakubowo (Jacobau) i Kolberg (założone w 1607 przez jednego z właścicieli, Kaspra Colberga), liczyło 15 domów i 196 mieszkańców (115 katolików i 81 ewangelików), funkcjonował browar i dwie karczmy. Pod koniec XIX wieku własność Maxa Hartmanna (1861–1919), właściciela cegielni w Suchaninie (na końcu obecnej ul. Śniadeckich). W roku 1901 sprzedał on wieś Królewsko-Pruskiej Komisji Osiedleńczej, która dokonała tu parcelacji gruntów z przeznaczeniem ich dla nowych osadników (w większości przybyli uchodźcy niemieccy z Rosji). W 1926 wybudowano kościół luterański św. Jana Chrzciciela (odbudowany w 1958). Włączone w granice administracyjne Gdańska 1 I 1973, mimo powstania nowego osiedla domków jednorodzinnych, zachowało wiejską strukturę i charakter. 23 X 2005 konsekrowano kościół św. Jana Chrzciciela. Główną ulicą jest Goplańska.
