LINDE ADRIAN von der, II, burmistrz Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
ADRIAN von der LINDE II (6 V 1610 Gdańsk – 1 IV 1682 Gdańsk), burmistrz. Syn burmistrza Adriana Lindego. W kwietniu 1619 zapisany został do gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, w 1625 studiował na uniwersytecie w Królewcu, w 1631 w Altdorfie, w 1633 najprawdopodobniej w Lejdzie.
W latach 1634–1638 ławnik Głównego Miasta, od 1639 rajca, w 1639 sędzia. Od 1645 burmistrz. Urząd pierwszego burmistrza pełnił w 1647, 1650, 1654, 1658, 1662, 1666, 1670, 1674, 1677 i 1681, drugiego w 1646, 1653, 1657, 1661, 1665, 1669, 1673, 1676 i 1680, trzeciego w 1645, 1649, 1652, 1656, 1660, 1664, 1668, 1672 i 1679, czwartego w 1648, 1651, 1655, 1659, 1663, 1667, 1671, 1675, 1678 i 1682. W 1644, 1649, 1655, 1659, 1664, 1668, 1672 i 1679 był burgrabią królewskim w Gdańsku. W latach 1655–1682 protoscholarcha Gimnazjum Akademickiego. Jako członek Kolegium Szkolnego, m.in. dokonywał lustracji stanu gdańskich szkół, za co dziękowali mu własnymi wierszami rektor szkoły mariackiej Jakob Zetzkius (1655) i rektor szkoły św. Katarzyny Christianus Crolovius (1656). Będąc administratorem Żuław Gdańskich nie wykazywał się zbyt wielkim zaangażowaniem w sprawowanie tego urzędu; na przełomie lat 70. i 80 XVII wieku narzekano na liczne zaniedbania w tym zakresie, zwłaszcza skarżyli się zamożni żuławscy chłopi na niesumienne prowadzenie ksiąg gruntowych, co z kolei pociągało za sobą perturbacje w kwestiach majątkowych (obrót ziemią, cesje dóbr itp.).
Gorliwy luteranin, niechętny rosnącym wpływom kalwińskim na terenie miasta. Wobec skarg gdańskich kalwinów do króla Jana Kazimierza z lat 1651 i 1652 udał się do Warszawy na czele delegacji złożonej z przedstawicieli wszystkich trzech ordynków w celu wyjaśnienia tej kwestii, uzyskując jedynie ogólnikowy nakaz poszanowania mandatów królewskich. Czynnie zaangażował się w sprawę odebrania gdańskim wyznawcom kalwinizmu kaplicy św. Anny przy kościele św. Trójcy. Przejawiał dużą aktywność w zakresie mecenatu nad sztuką luterańską w Gdańsku i na terenie swoich wiejskich posiadłości, był zwłaszcza gorącym zwolennikiem i propagatorem tzw. nowej ikonografii luterańskiej. W 1648 wsparł finansowo zamówienia na obrazy przeznaczone dla kościoła św. Trójcy, w 1650 ufundował ołtarz w kaplicy św. Anny, w 1647 sfinansował budowę ołtarza i ofiarował do kościoła parafialnego w Helu obraz Ecce Homo, wzorowany na rycinie Rembrandta, w 1665 fundował ołtarz w kościele w Osicach, w 1672 krucyfiks na ołtarz w kościele w Koszwałach, około 1681 duży obraz pasyjny przy ambonie w kościele w Bogatce. W 1673 podarował Gimnazjum Akademickiemu portret Bartolomäusa Keckermanna.
27 XII 1656 podejmował króla polskiego Jana Kazimierza w swojej kamienicy przy Langgasse 25 (ul. Długa); spotkanie to zostało upamiętnione utworem okolicznościowym Musa hospitalis, ogłoszonym drukiem w Gdańsku w 1657. W tym samym roku (1657), prowadził z monarchą korespondencję, wyrażając w sposób rzeczowy swoją opinię na temat zawartych pomiędzy Rzeczpospolitą a księstwem pruskim w tymże roku tzw. traktatów welawsko-bydgoskich, zrywających zależność lenną Prus Książęcych. Pod koniec 1657 został oddelegowany przez Radę Miejską Gdańska (wraz z rajcą Albrechtem Rosenbergiem i syndykiem Christianem Schröderem) na rozmowy z królem do Bydgoszczy w celu odwiedzenia monarchy od planów przekazania Elbląga elektorowi brandenburskiemu Fryderykowi Wilhelmowi w zamian za odstąpienie przezeń od koalicji ze Szwecją.
Posiadał bogaty księgozbiór. Próbował swojego pióra, pisząc okolicznościowe utwory wierszowane po łacinie i niemiecku. Obracał się w kręgach literackich Gdańska, w których był najwyraźniej ceniony. Już 23 III 1645, z okazji pierwszego w karierze wyboru na urząd burmistrza, swoje wiersze dedykowali i podarowali mu gdańscy twórcy: Johann (Schmidt) Fabricius (jego brat cioteczny), Michael Albinus, Odwald Endler i Adam Jacob Martini. Objęcie urzędu burgrabiego w 1655 w podobny sposób gratulował mu Johann Berg z Lipska (1631–1660). Na początku lat 60. XVII wieku doprowadził do pojednania niechętnych wobec siebie dwóch gdańskich poetów: Carla Tauta (późniejszego pastora luterańskiego w Kiezmarku) i Ludwiga Knausta. O estymie jaką cieszył się w lokalnym środowisku literackim może także świadczyć i to, że z okazji jego ślubu z Marthą Wichmann w 1633 swoje wiersze gratulacyjne przysłało aż 18 gdańskich poetów.
Przez większą część życia aktywnie zajmował się kupiectwem, angażując środki finansowe w handel morski, jednak w dojrzałym wieku zainteresował się lokowaniem kapitału w ziemię (być może nosił się nawet z zamiarem opuszczenia miasta i pędzenia ziemiańskiego żywota). Od 1645 dzierżawił nieformalnie starostwo mirachowskie, którego prawnym tenutariuszem był od 16 IV 1660 do 23 VIII 1677, uzyskując stosowny przywilej od króla Jana Kazimierza. W 1658 wszedł w posiadanie wsi Brusy nieopodal Chojnic, natomiast do 1659 dzierżawił majątek ziemski w Łapinie. Był również właścicielem dóbr w Lisewie. Zajmował w Gdańsku odziedziczoną po ojcu (nabytą przezeń w 1621) kamienicę przy Langgasse 25 (ul. Długa).
18 I 1633 ożenił się z Marthą (zm. 13 IX 1663 w wieku 47 lat), córką kupca Daniela Wichmanna, co okolicznościowymi utworami uczcili m.in. lektor języka polskiego w Gimnazjum Akademickiem Martin Deyk, Johann Kemnitz i inni. Drugi związek małżeński zawarł 15 II 1665 z Concordią (3 IX 1625 – 20 VI 1684), córką burgrabiego gdańskiego Johanna Wahla, wdową po Friedrichu Vedders. Miał z pierwszego małżeństwa ośmioro dzieci: synów 1/ Adriana, 2/ Sigismunda, 3/ Carla i 4/ Constantina oraz córki 5/ Florentinę (30 XI 1636 – 7 VIII 1659), której ślub 29 IV 1659 z kupcem i późniejszym ławnikiem Elertem Friedrichsem (9 XII 1632 – 3 VI 1679) stał się okazją do powstania licznych wierszy (m.in. przyjaciela domu Joachima Pastoriusa, sekretarza miasta Luksa von der Linde (1625–1660), Georga Baumgarta, Ludwiga Knausta, brata ciotecznego Gottfrieda Peschwitza, Carla Tauta, Johanna Berga z muzyczną oprawą Thomasa Strtiusa), 6/ Concordię (3 III 1640 – 7 IV 1678), 7/ Annę Catharinę (14 II 1642 – pochowana 17 VIII 1701), od 1668 żonę Johanna von Rittgera zur Horsta (który 1685 przeszedł na katolicyzm) i 8/ Marthę Reginę (29 VII 1653 – 16 I 1655), żegnaną żałobnym utworami lekarza Gerbrandt Hajo (In obitum Marthae Reginae, Adriani a Linde filiolae), gdańskiego prawnika Eliasza Constantina Schrödera von Treuen i rektora szkoły św. Piotra i Pawła Johanna Georga Moeresisua.
Pierworodny syn Adrian (1 XII 1633 Gdańsk – 19 XI 1702 Frombork), z bratem Sigismundem w czerwcu 1641 zapisany został do Gimnazjum Akademickiego, mimo odebranego głęboko luterańskiego wychowania, dokonał około 1673 konwersji na katolicyzm, przyjął święcenia kapłańskie, w 1681 (na krótko przed śmiercią ojca) objął stanowisko kanonika katedralnego we Fromborku. Sigismund (24 II 1635 – pochowany 13 IX 1677 w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP)), po naukach w Gdańsku studiował w Lejdzie, w Gdańsku mieszkało jego potomstwo. Trzeci syn Carl (17 XI 1638 – 1720), od maja uczeń Gimnazjum Akademickiego, wyjechał z Gdańska, udając się w 1679 na służbę księcia neuburskiego; pełnił także od 1686 funkcję komendanta twierdzy w Jülich w Nadrenii, w której dosłużył się stopnia generała pułkownika. Najmłodszy syn Constantin (22 VII 1643 – 1672 Hamburg), w czerwcu 1654 zapisany do Gimnazjum Akademickiego, również opuścił Gdańsk, pływając jako kapitan na niderlandzkich statkach handlowych.
Pochowany 7 IV 1682 w kościele NMP.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 108, 140, 180, 183.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 1, 308.
