LOTNICTWO SANITARNE
| < Poprzednie | Następne > |
LOTNICTWO SANITARNE. W 1956 dokonano ujednolicenia strukturalnego polskiego lotnictwa sanitarnego: obszar kraju podzielono na Zespoły Sanitarne, podporządkowane Wojewódzkim Stacjom Pogotowia Ratunkowego. W powstałym Zespole Lotnictwa Sanitarnego Gdańska pierwszym pilotem został Karol Hempel, który w październiku 1956 przyprowadził z Warszawy pierwszy sanitarny samolot typu S-13. Kolejnym zatrudnionym pilotem był Edmund Piotrzkowski. Zespół stacjonował na lotnisku we Wrzeszczu. Początkowo dzielił hangar z eskadrą Wojsk Ochrony Pogranicza, następnie został przeniesiony do hangaru Aeroklubu Gdańskiego. Pierwszymi mechanikami w zespole byli Wiesław Dziura, Jerzy Radomski i Bogdan Żebrowski, od 1 III 1965 na miejsce Edmunda Piotrzkowskiego został przyjęty pilot Andrzej Brzuska.
Na początku lat 60. XX wieku zespół dysponował dwoma samolotami S-13, jednym PZL-101 Gawron i dwusilnikowym Super Aero-45. 1 XII 1966 do zespołu przyjęto pilota Eugeniusza Doroszewicza, a do personelu technicznego mechanika Mariana Brzezińskiego. Z końcem 1968 odszedł (z przyczyn zdrowotnych) Karol Hempel, 1 IV 1969 stanowisko pierwszego pilota objął Andrzej Brzuska. Od 1967 stan zespołu uzupełnił pilot Andrzej Rogóyski (w październiku 1967 ciężko ranny w wypadku samolotu sanitarnego pod Lipuszem, nie wrócił do zespołu). W grudniu 1967 zespół nawiązał współpracę z Urzędem Morskim w Gdyni, otrzymując do dyspozycji samolot l-200 Morava. W 1968 otrzymał drugi samolot PZL-101 Gawron, a w styczniu 1973 pierwszy śmigłowiec Mi-2 oraz samolot Jak-12a. Wraz z przeniesieniem lotniska komunikacyjnego do Rębiechowa Andrzejowi Brzusce udało się po negocjacjach uzyskać dla zlikwidowanego formalnie lotniska we Wrzeszczu status lądowiska przygodnego. Ostateczne przenosiny zespołu do nowego (wybudowanego według projektu architekta Eugeniusza Doroszewicza) hangaru w Rębiechowie, dzielonego jednak z innymi służbami dysponującymi jednostkami lotniczymi (Straż Graniczna, Urząd Morski), nastąpiły jesienią 1976.
W 2000 powołano ogólnopolskie Lotnicze Pogotowie Ratunkowe, jego bazy noszą nazwę HEMS (Helicopter Emergency Medical Service – Śmigłowcowa Służba Ratownictwa Medycznego). Gdańska HEMS w 2010 otrzymała śmigłowiec Eurocopter EC 135. 4 XI 2013 otwarto przy ul. Szybowcowej 37 nową (piątą w kraju), samodzielną już bazę (koszt budowy to ponad 5 mln zł), składającą się z ogrzewanego hangaru (powierzchnia ponad 700 m²) z elektryczną platformą (umożliwiającą szybkie wysuwanie helikoptera na zewnątrz), płyty postojowej, stacji paliw, zaplecza socjalno-operacyjnego i magazynów; 20 X 2014 oficjalnie zakończono drugi etap budowy (remont i doposażenie bazy). Loty helikoptera odbywają się do 130 km od bazy, w razie szczególnej konieczności również dalej; rocznie podejmowanych jest od 600 do 800 interwencji. W 2014 obsada składała się z siedmiu pilotów, pięciu ratowników, pięciu lekarzy i zespołu mechaników.
Jedną z najsłynniejszych akcji ratunkowych przeprowadzonych przez zespół była akcja z 24 XI 1994 po pożarze Hali Sportowo-Widowiskowej Stoczni Gdańskiej, kiedy to samolotami sanitarnymi przewożono ciężko poparzonych uczestników koncertu do szpitala w Siemianowicach Śląskich. Lądowisko dla helikopterów sanitarnych posiada Szpital Miejski na Zaspie i nowe centrum kliniczne Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.
