MACKIEWICZ STANISŁAW, docent Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW MACKIEWICZ (30 VIII 1931 Maksymiszki koło Poniewieża, obecnie Litwa – 28 VIII 2019 Gdańsk), docent Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Stanisława i Antoniny z domu Dylkiewicz. Od 1938 uczęszczał do czteroklasowej litewskiej szkoły podstawowej w Kirmielańcach, którą ukończył już pod administracją niemiecką. Naukę kontynuował w Poniewieżu, następnie w progimnazjum w Rogowie. W grudniu 1945 repatriowany do Polski, z rodziną zamieszkał w Ostródzie, podjął naukę w II klasie miejscowego Gimnazjum i Liceum przy ul. Nowotki. W latach 1950–1956 studiował na Wydziale Budownictwa Wodnego PG (zob. Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska PG), od 1954 inżynier budownictwa wodnego, od 1956 magister inżynier budownictwa wodnego ze specjalnością budownictwo wodne śródlądowe.
Od 1 III 1956 do 30 IX 1998 pracownik PG, od października 1997 na emeryturze. Od 1964 doktor (na Wydziale Budownictwa Wodnego PG), od 1968 na stanowisku docenta. W latach 1969–1973 zastępca dyrektora Instytutu Hydrotechniki PG do spraw naukowo-badawczych, w 1979–1980 kierownik Studium Podyplomowego „Inżynieria Wodna” w Instytucie Hydrotechniki, w 1980–1981 kierownik Studium Podyplomowego „Inżynieria Wodna Śródlądowa”, w Instytucie Hydrotechniki, w 1981–1983 kierownik Zakładu Budownictwa Wodnego w Instytucie Hydrotechniki, w 1989–1991 kierownik Katedry Budownictwa Wodnego na Wydziale Hydrotechniki. Był redaktorem działu „Budownictwo Wodne” w „Zeszytach Naukowych Politechniki Gdańskiej”. Jednocześnie w latach 1954-1955 był wykładowcą w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku.
Specjalista w dziedzinie teorii konstrukcji i bezpieczeństwa zapór wodnych, zagadnień starzenia się i renowacji budowli, ekspert w wielu obiektach budownictwa wodnego śródlądowego, m.in. tamy we Włocławku. Autor i współautor publikacji na temat budownictwa wodnego, statyki i konstrukcji zapór betonowych, ochrony wałów przeciwpowodziowych, współautor dwóch skryptów, między innymi (z Adamem Boltem i Stefanem Bednarczykiem) Stateczność oraz bezpieczeństwo jazów i zapór (Gdańsk 2009). Publikował w periodykach „Gospodarka Wodna”, „Archiwum Hydrotechniki”, „Inżynierii Morskiej i Geotechnice”.
Członek Komitetu Gospodarki Wodnej – Sekcji Fizyki Wód Śródlądowych Polskiej Akademii Nauk, Sekcji Konstrukcji Hydrotechnicznych Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, w latach 1986–1992 Rady Naukowej Instytutu Budownictwa Wodnego PAN, Polskiego Komitetu Międzynarodowego Komisji Wielkich Zapór (ICOLD).
Należał do Związku Harcerstwa Polskiego (1946–1950), Związku Nauczycielstwa Polskiego, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1976), Medalem Komisji Edukacji Narodowej, odznakami honorowymi „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”(1975) i „Za zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej”. Żonaty był z Aleksandrą Barbarą z domu Wilamowska (ur. 29 X 1933), nauczycielką, ojciec Jolanty (ur. 3 IV 1958 Gdańsk) mgr ekonomii i Tomasza (ur. 18 VIII 1968 Gdańsk) mgr oceanografii. Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga jubileuszowa, Gdańsk 2005, s. 470.
