ORACKI TADEUSZ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ ORACKI (23 XII 1930 Warszawa), profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Ojciec, uczestnik ruchu oporu, zginął w obozie koncentracyjnym, po powstaniu warszawskim, z matką i siostrą, wywieziony został do obozu pracy przymusowej w Saksonii. Po wyzwoleniu zamieszkał w Ostródzie, gdzie ukończył gimnazjum. W roku szkolnym 1953/1954 nauczyciel w Liceum Pedagogicznym w Szczytnie, w latach 1954–1960 w liceum w Ostródzie. Od 1961 do 19780 kierownik Biblioteki Studium Nauczycielskiego w Ostródzie. Jednocześnie studiował eksternistycznie polonistykę w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) i na uniwersytecie w Toruniu, od 1965 magister. W latach 1970–1975 pracował na stanowisku adiunkta w Mazowieckim Ośrodku Badań Naukowych z siedzibą w Warszawie, był kierownikiem Stacji Naukowej w Mławie. Od 1970 doktor na podstawie rozprawy Recepcja w Polsce twórczości laureatów literackiej nagrody Nobla w latach 1901–1968. Na przykładzie literatury niemieckiej, szwajcarskiej i literatur skandynawskich (przewód na WSP Gdańsk, promotor prof. Andrzej Bukowski).
Od 1970 zatrudniony na stanowisku adiunkta w Instytucie Filologii Polskiej UG. Od 1975 na stałe w Gdańsku. Od 1977 doktor habilitowany, od 1979 zatrudniony na stanowisku docenta. Od 1988 profesor (tytularny) historii literatury i kultury, folklorysta, biograf.
Autor między innymi Poezja ludowa Warmii i Mazur: antologia (1957), Rozmówiłbym kamień… Z dziejów literatury ludowej oraz piśmiennictwa regionalnego Warmii i Mazur w XIX i XX w. (1976), Mądrzejszy Mazur niż diabeł. Zbiór przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich z terenu Warmii i Mazur (1977), Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX w. (1983), Słownik biograficzny Warmii, Prus Książęcych i Ziemi Malborskiej od połowy XV do końca XVIII w. (tomy 1–2, 1984, 1988), Blaski i cienie sztokholmskich laurów. Wokół literackich Nagród Nobla 1901–2000 (2003), Reymont w świecie. Bibliografia przekładów wydanych w latach 1900–2000 (2005), Wielkopolanie i Pomorzanie w Towarzystwie Tatrzańskim w latach 1874–1920 (2010). Autor wydawanej własnym nakładem serii „Scientia et Veritas”.
W latach 1956–1958 był współzałożycielem i prezesem Klubu Młodej Inteligencji w Ostródzie i członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Ostródzkiej. Członek Towarzystwa Naukowego w Toruniu (od 1961), Ośrodka Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie (od 1968, członek Rady Naukowej 1984–1991) i Towarzystwa Naukowego im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie (1991–1992 członek prezydium, w 1993 wiceprezes), Mazowieckiego Ośrodka Badań Naukowych w Warszawie (1970–1978). Od 1984 do 1990 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, w 1987–1990 Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. Członek Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Nautologicznego, Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę Niemiecką. W latach 1980–1990 był członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką „Zasłużonym dla Warmii i Mazur”.
