RABOWICZ EDMUND, docent Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
EDMUND RABOWICZ (6 I 1928 Felino, województwo wileńskie – 31 VIII 1987 Gdańsk), historyk literatury, doktor habilitowany Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Pochodził z rodziny chłopskiej, syn Tadeusza (zm. 7 XII 1961 Gdańsk) i Marianny z domu Stwoła (zm. 7 VII 1985 Gdańsk), miał sześcioro rodzeństwa. Uczył się w szkołach powszechnych w Felinie, Baranicach i Kluszczanach. Naukę w szkole średniej rozpoczął w Święcianach, kontynuował na tajnych kompletach w Wilnie (1942–1944). W 1944 żołnierz Armii Krajowej (pseudonim Sokrates), po odniesieniu rany w walce z Niemcami na linii Wilno—Kowno leczył się w domu.
Po wojnie z rodziną w Poznaniu, gdzie we wrześniu 1945 zdał maturę. W latach 1945–1950 studiował filologię polską i psychologię na Uniwersytecie Poznańskim, który ukończył z tytułem magistra filologii polskiej (czerwiec 1950). Podczas studiów pracował jako nauczyciel języka polskiego w Przyzakładowej Szkole Zawodowej w Stomilu pod Poznaniem (1947/1948) i w Ogólnokształcącej Szkole Średniej w Słupcy (1949/1950).
W latach 1950–1953 był asystentem w Państwowej Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) w Gdańsku, od 1955 pracował na stanowisku starszego asystenta, od 1965 doktor i adiunkt na podstawie rozprawy Stanisław Trembecki w dobie sejmu delegacyjnego (1773—1775) (promotor: prof. Władysław Floryan, przewód na Uniwersytecie Wrocławskim). Od 1969 był zatrudniony na stanowisku docenta etatowego w Katedrze Historii Literatury Polskiej gdańskiej WSP, następnie pracował na UG, od 1986 jako doktor habilitowany. W latach 1969–1972 kierownik Zaocznego Studium Doktoranckiego, 1972–1987 kierownik Zakładu Historii Literatury Polskiej. Jednocześnie w okresie 1973–1985 pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Słupsku.
Badacz literatury polskiego oświecenia, znawca twórczości Stanisława Trembeckiego, pionier w zakresie badań rokoka literackiego, edytor i badacz literatury ulotnej okresu Sejmu Czteroletniego. Prace edytorskie realizował m.in. w ramach Programu Międzyresortowego „Zapomniani poeci polskiego Oświecenia”. Autor prac: Gdańska literatura ulotna w latach „potopu” szwedzkiego (1655–1660) (1958), Stanisław Trembecki w świetle nowych źródeł (1965), edycji i opracowania Wierszy i arietek Józefa Wybickiego (wspólnie z Tadeuszem Swatem, 1973), haseł w Słowniku literatury polskiego oświecenia (1977) oraz 69 biogramów w Polskim słowniku biograficznym. Redaktor Studiów nad oświeceniem (1985). W latach 1985–1987 członek komitetu redakcyjnego periodyku „Zeszyty Naukowe Wydziału Humanistycznego. Prace Historycznoliterackie”.
Członek m.in. Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Towarzystwa Literackiego im. Adama Mickiewicza. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985), Złotym Krzyżem Zasługi (1981), odznaczeniami „Za Zasługi dla Gdańska” (1974), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1980). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
