RODZIEWICZ EWA, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
EWA RODZIEWICZ (ur. 1 XI 1939 Warszawa), pedagog, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Córka Władysława Wejsfloga (1901 Kijów – 1940 Starobielsk), inżyniera-leśnika, absolwenta Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, uczestnika wojny polsko-rosyjskiej w 1920, porucznika rezerwy Wojska Polskiego, w 1939 uczestnika kampanii wrześniowej, rozstrzelanego w Starobielsku, pochowanego w Charkowie, oraz Emilii z domu Stankiewicz (1912 Wasilków, woj. białostockie – 1983 Gdańsk), położnej.
W 1957 absolwentka Państwowego Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza w Malborku, w 1959 Studium Nauczycielskiego w Gdańsku w zakresie fizyki, w 1964 studiów pedagogicznych w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1964–1966 nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 21 w Toruniu, w 1966–1967 w Liceum Pedagogicznym w Toruniu, w 1967–1968 w Wojewódzkiej Poradni Wychowawczo-Zawodowej w Gdańsku i w Liceum Pedagogicznym w Żukowie koło Gdańska.
Od 1968 asystentka w Instytucie Pedagogiki i Psychologii w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, od 1970 do emerytury w 2010 pracowała w Instytucie Pedagogiki UG. W latach 1971–1982 sprawowała opiekę naukową nad Studenckim Kołem Naukowym Pedagogów. Od 1974 doktor nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki na podstawie rozprawy Wychowanie młodzieży nie uczącej się i nie pracującej w Stoczni Gdańskiej im. W. Lenina w Gdańsku (promotor: prof. Romana Miller. W 1991 odbyła staż naukowy w Instytucie Rozwoju Wsi i Rolnictwa w Warszawie, w 1993 przebywała na stażu w Departamencie Filozofii i Edukacji Uniwersytetu im. Karola w Pradze.
Od 1997 doktor habilitowana na podstawie cyklu rozpraw Perspektywa modernistyczna w pedagogice i jej przekraczanie. O nieprofesjonalnych i profesjonalnych wychowawcach i nietypowych wychowankach w okresie zmiany społecznej (przewód na Wydziale Studiów Edukacyjnych Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu). Od 2005 profesor UG. W latach 2002–2010 kierownik Zakładu Pedagogiki Ogólnej UG, od 2002 do 2008 zastępca dyrektora do spraw naukowych Instytutu Pedagogiki UG. Od 2010 do 2014 pracowała jednocześnie w Wyższej Szkole Humanistycznej im. Pawła Włodkowica w Iławie, od 2014 do 2017 profesor Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni.
Zainteresowania badawcze skupiła między innymi na problemach przekraczania modernistycznych uwikłań kondycji pedagogiki, praktyk wychowawczych, losów edukacyjnych młodzieży nie uczącej się i nie pracującej w zmiennym świecie, a także na „filozofii spotkania” wychowawców i wychowanków w złożonej rzeczywistości, śledziła przemieszczania znaczeń wychowawczych w historiografii europejskiej. W latach 1991–2008 projektantka i realizatorka ogólnopolskiego Programu badań podstawowych 08-17-1/3 Uniwersytetu M. Kopernika w Toruniu „Nieformalne i dewiacyjne formy wychowania".
Autorka między innymi artykułów i opracowań Problematyka oświatowo-wychowawcza „Gazety Toruńskiej” w latach 1867–1914 („Prasa Polska” 1987, nr 8), Próby interwencji wychowawczych w losy młodzieży nie uczącej się i nie pracującej (,„Studia Pedagogiczne”, 1976), Różnica, kontynuacja, neotradycjonalizacja – czyli o pewnych możliwościach uczenia się w okresach kryzysu i przesilenia formacji społecznych i cywilizacji (w: Kontestacje pedagogiczne, Kraków 1993), Wiedza – teorie—orientacje edukacyjne (Socjologia wychowania, Acta Universitatis Nicolai Copernici, Toruń 1994, z. 285), Perspektywa modernistyczna w pedagogice i jej przekraczanie. O nieprofesjonalnych wychowawczych i nietypowych wychowankach w okresie transformacji społecznej („Forum Oświatowe”, 1999, nr 1-2), O „wędrówce kształcącej” w humanistyce europejskiej, redukcja, otwieranie i przemieszczania znaczeń wychowawczych („Ars Educandi”, 4, 2004), Ku demokracji w sferze publicznej i dyskursie edukacyjnym. Polskie Towarzystwo Pedagogiczne, Oddział w Gdańsku wobec zmiany społecznej („Ars Edcucandi”, 5, Gdańsk, 2008), O metaforze „pais-ago” i przemieszczaniu znaczeń wychowawczych („Przegląd Pedagogiczny”, 2011, nr1), Uniwersytet dzisiaj – w oblężeniu myślowym i w uświadamianych alternatywach i zobowiązaniach (w: Historia, interpretacja, reprezentacja. Implikacje pedagogiczne, Gdańsk 2015), Tradycyjne kategorie pedagogiczne w ustawicznie zmieniającym się świecie (w: Humanistyczne ambiwalencje globalizacji. Zbiór studiów, Warszawa 2021).
Redaktorka rozpraw Od pedagogiki ku pedagogii (Toruń 1993), Inspiracje, otwarcia, krytyki w edukacji (Gdańsk 1995), Gdańskie rodowody pedagogiczne, geneza, kontynuacje, inspiracje, przemieszczania znaczeń wychowawczych (Gdańsk 2004), Teraźniejszość-ogólność-rekonwersje myślenia pedagogicznego (Gdańsk 2010), Wychowanie przez świat fikcyjny dla świata rzeczywistego (Gdańsk 2011), Więcej niż teatr. Sztuka zaangażowana i angażująca wychowawczo. Romany Miller inspiracje dla współczesnej pedagogiki (Gdańsk,2017).
Członkini Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego (od 1981, w latach 1981–2008 przewodnicząca oddziału gdańskiego) i Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 1983). Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2009), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”. Żona Józef Rodziewicz (ur. 26 II 1944 Łuck), syna Jerzego, bratanka prof. Włodzimierza Rodziewicza, w latach 1969–2004 realizator programów Telewizji Polskiej w Gdańsku, między innymi 14-tu spektakli teatralnych.
