ZWIERZYKOWSKI WŁODZIMIERZ, prorektor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ ZWIERZYKOWSKI (25 IV 1929 Bydgoszcz – 28 XI 2022 Jagatowo koło Pruszcza Gdańskiego), prorektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn urzędnika Jana i Janiny z domu Majtkowskiej. W 1943 ukończył w Bydgoszczy niemiecką szkołę powszechną, ze względu na niemiecki zakaz nauki polskiej młodzieży po 14 roku życia 1943 pracował jako goniec w Ubezpieczalni Miejskiej w Bydgoszczy. Od lutego do sierpnia 1945 był robotnikiem w tamtejszej fabryce obuwia „Leo”. W 1950 zdał maturę w Gimnazjum i Liceum Męskim w Bydgoszczy. Od 1950 studiował na Wydziale Chemicznym PG, w 1954 uzyskał dyplom inżyniera w specjalności technologia leków, w 1956 magistra inżyniera chemika w specjalności technologia tłuszczów.
Od 1954 asystent w Katedrze Chemii Organicznej Wydziału Chemicznego PG, od 1956 w Katedrze Technologii Tłuszczów. Od 1962 doktor na podstawie dysertacji Nowa metoda konduktometrycznego miareczkowania anionoaktywnych substancji powierzchniowo czynnych (promotor: prof. Henryk Niewiadomski). Od 1965 doktor habilitowany na podstawie dorobku i rozprawy Swobodna energia absorpcji siarczanów alkilowych na granicy faz powietrze–woda. Od 1966 docent, od 1977 profesor nadzwyczajny, od 1999 profesor zwyczajny. W latach 1973–1975 zastępca dyrektora Instytutu Chemii i Technologii Organicznej oraz Żywnościowej PG, w 1974–1990 kierownik Zakładu/Katedry Technologii Tłuszczów PG, w 1975−1978 dziekan Wydziału Chemicznego PG, w 1978−1981 prorektor ds. rozwoju PG, w 1991−1999 kierownik Katedry Technologii Tłuszczów i Detergentów Wydziału Chemicznego. Od 2001 na emeryturze.
Badacz zwłaszcza zagadnień chemii i technologii tłuszczów, detergentów oraz właściwości fizycznych i użytkowych układów koloidalnych/zdyspergowanych. W ramach współpracy m.in. z Departamentem Rolnictwa USA prowadził badania autooksydacji tłuszczów. Jego zainteresowania dotyczyły także ozonolizy kwasów tłuszczowych i wykorzystania powstałego kwasu brasylowego do otrzymywania poliuretanów, co podnosiło odporność hydrolityczną tworzyw. Zajmował się także fizykochemią zjawisk powierzchniowych, właściwością układów koloidalnych i substancji powierzchniowo czynnych oraz ich wykorzystaniem w praktyce. W zespole badawczym prowadził badania nad procesem wypieniania, służącym do usuwania surfaktantów ze ścieków. Pod jego kierunkiem opracowano w Katedrze Technologii Tłuszczów i Detergentów technologię chemiczną utylizacji tłuszczów rybnych. W 1968 jego staraniem na Wydziale Chemicznym utworzono nową specjalizację – technologia tłuszczów technicznych (mydła, farb i lakierów). Współautor siedmiu patentów. Współpracował z zakładami przemysłu tłuszczowego i chemii gospodarczej, a także z instytutami badawczymi. Autor i współautor publikacji na temat chemii i technologii środków powierzchniowo czynnych, chemii i technologii tłuszczów, technologii układów zdyspergowanych, wspomnień o profesorach PG. Publikował w „Zeszytach Naukowych Politechniki Gdańskiej”, w serii „Chemia”, w „Polish Journal of Food and Nutricion Sciences”, „Tłuszcze Jadalne”, „Rocznikach Technologii i Chemii Żywności”, „Przemyśle Chemicznym”, „Zeszytyach Problemowych Postępy Nauk Rolniczych”, „Przemyśle spożywczym”, „Tłuszczach i Środkach Piorących”, „Chemii Analitycznej”.
Był członkiem Rad Naukowych: Instytutu Fizykochemii Powierzchni i Katalizy Polskiej Akademii Nauk (PAN), Instytutu Chemii Przemysłowej, Instytutu Przemysłu Mięsnego i Tłuszczowego. Należał do Komitetu Technologii i Chemii Żywności PAN, Komitetu Chemii Analitycznej PAN, Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W latach 1984−1988 był przewodniczącym Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku, m.in. w lutym 1987 wchodził w skład wojewódzkiego zespołu ds. organizacji wizyty papieża Jana Pawła II w Gdańsku. W 1989 bezskutecznie ubiegał się o mandat poselski z okręgu gdańskiego (otrzymał 24 377 głosów).
Poliglota, znał pięć języków obcych. Odznaczony Srebrnym (1970) i Złotym Krzyżem Zasługi (1974) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1989). W 2010 otrzymał „Medal Pamiątkowy Politechniki Gdańskiej”, w 2017 „Medal za zasługi dla Politechniki Gdańskiej”. W 2015 wyróżniony został tytułem Honorowy Profesor Emeritus PG. Otrzymał m.in. nagrody Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego (1967), Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska (1972), Wydziału Nauk Rolniczych i Leśnych PAN (1971).
Żonaty był z Ireną z domu Szacukiewicz (ur. 5 IX 1927), w 1950 absolwentką Wydziału Chemicznego PG, od 1961 doktora (przewód na tymże Wydziale, promotor: prof. Tadeusz Pompowski), specjalistką w dziedzinie elektrochemii, adiuntki tamże, profesorki nadzwyczajnej Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni. Ojciec Januli, po mężu Rembowskiej. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
<br
Bibliografia:
Centrum Obiegu Dokumentów Politechniki Gdańskiej, akta osobowe Włodzimierza Zwierzykowskiego.
Mędrzycka Krystyna, Wspomnienie o profesorze Włodzimierzu Zwierzykowskim, „Pismo PG” 2023, nr 1, s. 55–61.
Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014, red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014.
Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2010, red. W. Wojnowski, Gdańsk 2010.
