FIEBIG JÓZEF ADOLF, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ADOLF JÓZEF FIEBIG (14 III 1909 Strzelno – 20 V 1993 Gdańsk), farmaceuta, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Bernarda Fiebiga, rzeźnika, i Jadwigi z domu Ruoss. Brat Marii, Janiny, Władysława i Augustyna. We wczesnych latach dzieciństwa został osierocony przez matkę i oddany na wychowanie do stryja Klemensa Fiebiga, właściciela apteki w Żerkowie koło Jarocina. W 1923 rozpoczął naukę w Państwowym Gimnazjum w Chodzieży. Ukończył je w 1928 zdanym egzaminem dojrzałości. Po maturze, w latach 1928–1930, odbył służbę wojskową w IV Pułku Artylerii Lekkiej we Włodzimierzu Wołyńskim. Uzyskał stopień podporucznika rezerwy z przydziałem do Zapasowej Kadry Sanitarnej w Toruniu. W 1930 rozpoczął studia chemiczne na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Poznańskiego. W październiku 1931, po ukończeniu pierwszego roku studiów, przeniósł się na Oddział Farmaceutyczny w tej samej uczelni. W 1935 ukończył studia i otrzymał dyplom magistra farmacji. W grudniu 1935 rozpoczął pracę w charakterze stażysty w aptece stryja w Żerkowie.
Po ukończeniu stażu przeniósł się do Gdyni, gdzie w latach 1936–1938 pracował w aptece Pod Gryfem. Od kwietnia 1938 zatrudniony w aptece Zielonej w Wejherowie. W 1939 powołany do służby wojskowej w Kadrze Zapasowej VIII Szpitala Okręgowego. Z uwagi na to, iż szpital w miejscy docelowym nie powstał – został przeniesiony do I Okręgowego Szpitala Wojskowego w Warszawie. Pełnił tam funkcję oficera sanitarnego. Trzy dni po kapitulacji Warszawy (28 IX 1939) został umieszczony w przejściowym obozie jenieckim w Łodzi. W styczniu 1940 zwolniony z obozu, powrócił do Żerkowa. Pracował w aptekach w Rozwadowie i Dukli. Po II wojnie światowej – od 1945 – prowadził już własną aptekę w Żerkowie.
Od 1946 do przejścia na emeryturę (30 IX 1979) pracował w Oddziale Farmaceutycznym nowo powstałej Katedry Farmacji Stosowanej Akademii Lekarskiej w Gdańsku. W 1970 katedra zmieniła nazwę na Zakład Farmacji Stosowanej Instytutu Technologii i Analizy Leku AMG. W 1949, na podstawie rozprawy noszącej tytuł Zagadnienie dyfuzji i czasu w metodzie przygotowania nalewek sposobem wytrawiania, otrzymał stopień doktora nauk farmaceutycznych na Uniwersytecie Poznańskim.
Od 1950 prowadził wykłady i ćwiczenia dla studentów AMG z farmacji stosowanej. W 1951 otrzymał stanowisko zastępcy profesora, a w 1952 – docenta. W latach 1954–1955 był prodziekanem Wydziału Farmaceutycznego AMG, a od 1954 – zastępcą przewodniczącego Komisji Rekrutacyjnej na tej uczelni. Pracę habilitacyjną, Polarograficzne badanie właściwości powierzchniowych galenowych przetworów z surowców roślinnych, przedłożył w Akademii Medycznej w Łodzi i tam w 1965 otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk farmaceutycznych.
W 1965 został mianowany docentem z zakresu farmacji stosowanej. W tym samym roku otrzymał stanowisko docenta etatowego w Katedrze Farmacji Stosowanej Akademii Medycznej w Gdańsku. Od 1966 był kierownikiem naukowym kursów Studium Dokształcania Lekarskiego dla pracowników aptek otwartych i szpitalnych z województwa gdańskiego, koszalińskiego i bydgoskiego. Był również specjalistą wojewódzkim do spraw farmacji w Gdańsku i Słupsku, a od 1967 – zastępcą opiekuna IV i V roku Wydziału Farmaceutycznego na uczelni, w której był zatrudniony. Od 1971 pełnił też rolę członka Senackiej Komisji Dyscyplinarnej dla studentów. W latach 1971–1979 zastępca dyrektora Instytutu Technologii i Analizy Leku AMG. W 1973 nadano mu tytuł profesora nadzwyczajnego. W latach 1975–1977 zastępca przewodniczącego, a w latach 1972–1977 członek Komisji do spraw Szkolenia Podyplomowego. W latach 1955–1956 i 1959–1962 prezes Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Farmaceutycznego. W latach 1975–1989 członek Kolegium Redakcji „Farmacji Polskiej”. Był też członkiem Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
W pierwszych latach badań absorbowały go przede wszystkim zagadnienia farmakopealnej preparatyki galenowej. Zajmował się badaniami stałych i płynnych postaci leków. Interesował się metodami aseptycznego sporządzania leków, kontrolą bakteriologiczną produktów leczniczych wytwarzanych w przemyśle farmaceutycznym, wykorzystaniem filtrów membranowych w praktyce aptecznej. Opatentował sposób zabezpieczania podłoży maściowych przed utlenianiem, jak również wytwarzania maści z sulfatiazolem srebrowym, wykorzystywanej w oparzeniach. Był autorem licznych prac naukowych, przede wszystkim publikacji doświadczalnych i skryptów naukowych, takich jak: Wybrane zagadnienia z biofarmacji (Gdańsk 1980); Technologia stałych postaci leków (Gdańsk 1985). W 1987, będąc już na emeryturze, współtworzył podręcznik akademicki Farmacja stosowana (ostatnie wydanie: Warszawa 2002).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1968), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medal 40-lecia Polski Ludowej (1985), Medal „Zasłużonemu AMG” (1975), Medalami z okazji 30-lecia (1975) i 40-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1985), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1967), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1975), otrzymał tytuł „Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej" (1978).
Od 1949 żonaty był z Janiną z domu Peszkowską (22 V 1919 – 9 VII 2015 Gdańsk), którą w 1947 – jako studentkę farmacji Wydziału Farmaceutycznego Uniwersytetu Poznańskiego – zatrudnił w rodzinnej aptece w Żerkowie. Po jego wyjeździe do Gdańska kierowała ona tą apteką, z mężem w Gdańsku zamieszkała dopiero pod koniec lat 60. XX wieku.
Miał dwóch synów: Andrzeja, absolwenta Wydziału Lekarskiego AMG, oraz Sławomira, absolwenta Wydziału Chemicznego Politechniki Gdańskiej.
Pochowany 26 V 1993 na cmentarzu Srebrzysko.
