POLZIN FRANCISZEK BERNARD, wikariusz generalny diecezji gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
BERNARD FRANCISZEK POLZIN (16 V 1914 Nakło nad Notecią – 5 VIII 2003 Gdańsk), ksiądz rzymskokatolicki, wikariusz generalny diecezji gdańskiej. Syn nauczycieli Franciszka i Stefanii z domu Chrzan. Naukę w szkole powszechnej rozpoczął w rodzinnym mieście, od klasy II uczył się w Bydgoszczy. W latach 1927–1932 uczeń Państwowego Gimnazjum Humanistycznego w Bydgoszczy. Po maturze podjął studia na Politechnice Warszawskiej, lecz szybko je porzucił i w latach 1932–1938 kształcił się w arcybiskupich seminariach duchownych w Gnieźnie (1932–1934, filozofia) i Poznaniu (1934–1938, teologia). Święcenia kapłańskie przyjął 11 VI 1938 w katedrze poznańskiej z rąk biskupa Walentego Dymka, następnie (od 1 VII 1938 do 31 VIII 1939) wikariusz w parafii św. Wawrzyńca w Gnieźnie.
1 IX 1939 miał rozpocząć pracę w Bydgoszczy w roli prefekta nauki religii w szkole zawodowej, lecz wybuch wojny mu to uniemożliwił. 6 IX 1939 został wikariuszem w parafii Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Bydgoszczy-Szwederowie,
i wszedł w skład zespołu, który – wobec niemieckiego zakazu używania w Bydgoszczy w liturgii języka polskiego z 6 X 1939 – zajął się tłumaczeniem na łacinę polskich pieśni ludowych. Od 1 IV 1942 do 15 III 1945 wikariusz substytut parafii św. Antoniego w Bydgoszczy-Czyżkówku. Dzięki jego interwencji udało się zapobiec decyzji nazistowskiej rady miejskiej o rozebraniu murów stojącego w stanie surowym od 1939 kościoła parafialnego i wydzierżawiono go firmie niemieckiej na magazyn. Współprowadził także tajne komplety teologiczne dla kandydatów do gnieźnieńskiego seminarium duchownego. Z uwagi na aresztowania dokonane z początkiem 1943 przez Niemców w tej grupie, po wojnie rządzący pomawiali go o współpracę z okupantem (co nasiliło się szczególnie po przenosinach do Gdańska).
Równocześnie od 27 VI 1942 był administratorem, od 15 VIII proboszczem parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Toruniu-Podgórzu, a od 22 lutego do 22 VII 1946 także administratorem parafii Opatrzności Bożej w Toruniu-Rudaku. 18 VII 1957 mianowany wikariuszem generalnym w diecezji gdańskiej (od 25 III 1992 – archidiecezji). Miesiąc później, urlopowany przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Stefana Wyszyńskiego, przybył do gdańskiej Oliwy, gdzie pozostał do swej śmierci.
Oprócz tego sprawował liczne inne funkcje diecezjalne. Od 1958 był konsultorem diecezjalnym i członkiem Rady Administracyjnej. W latach 1958–1966 przewodniczył Komisji do Spraw Sztuki Sakralnej i Budownictwa Kościelnego, a później do 1990 był jej członkiem. Od 7 XII 1990 z urzędu uczestniczył w pracach Rady Kapłańskiej i Rady Duszpasterskiej. Od 1983 do 15 IX 1990 pełnił funkcję dyrektora Muzeum Diecezjalnego w Oliwie. Od 1958 do 12 IX 1990 był także wykładowcą historii sztuki i konserwacji zabytków w Biskupim Seminarium Duchownym w Oliwie. Przez cały czas udzielał się na niwie duszpasterskiej, sprawując m,in. posługę diecezjalnego duszpasterza narzeczonych (1958–1990), architektów, inżynierów i techników (1960–1990) oraz nauczycieli i wychowawców (1972–1990). Wspierał parafię katedralną w Oliwie, od 1990 jako emeryt-rezydent.
W uznaniu zasług w 1962 otrzymał od papieża Jana XXIII godność prałata domowego, a 29 X 1969 od Pawła VI – protonotariusza apostolskiego (infułata). Wraz z utworzeniem Kapituły Katedralnej Gdańskiej 17 IX 1978 został jej kanonikiem honorowym, 27 II 1982 – kanonikiem gremialnym z funkcją kustosza, od 17 IX 1992 kanonikiem gremialnym Kapituły Archidiecezjalnej Gdańskiej. Pomimo długiego stażu pracy w diecezji gdańskiej został do niej inkardynowany dopiero 20 III 1982.
Na przełomie 1990 i 1991 ze względu na stan zdrowia zrezygnował z pełnienia większości funkcji. Zmarł po wieloletniej i ciężkiej chorobie. Pochowany 9 VIII 2003 na cmentarzu komunalnym w Oliwie. Ceremoniom pogrzebowym w
kościele (archikatedrze) Trójcy Świętej w Oliwie przewodniczył abp. Tadeusz Gocłowski, a liturgii pogrzebowej na cmentarzu bp. Zygmunt Pawłowicz.
